odmiany

Niewiele polskich firm nasiennych kontynuuje hodowlę roślin ozdobnych, która nie jest już dotowana z budżetu państwa. Jednym z przedsiębiorstw, które mimo wszystko nie zaprzestało prac nad tworzeniem nowych odmian tych roślin, jest PlantiCo-Gołębiew. Pod koniec lata 2005 roku, na poletkach doświadczalnych w Strugach koło Sochaczewa można było obejrzeć wiele nowych, ale także starych, wyhodowanych w tej firmie odmian astra chińskiego oraz kilku innych gatunków do uprawy na kwiaty cięte.

Planując uprawę kapusty pekińskiej w okresie wiosennym lub letnio-jesiennym należy podjąć przed jej rozpoczęciem kilka ważnych decyzji. Najważniejsza dotyczy doboru odpowiedniej odmiany, dobrze i wiernie plonującej oraz przystosowanej do konkretnych warunków pogodowych, które są odmienne w poszczególnych terminach produkcyjnych. Oferta rynkowa obejmuje długą listę odmian, stale modyfikowaną oraz wzbogacaną. Różnią się one wczesnością, przeznaczeniem, smakiem, wartością odżywczą, odpornością na patogeny i zaburzenia fizjologiczne, trwałością przechowalniczą, a także cechami morfologicznymi — wysokością i kształtem główek oraz ich wewnętrznym wybarwieniem.

Kapusta głowiasta czerwona znacznie ustępuje popularnością kapuście białej. Powierzchnia jej uprawy w Polsce szacowana jest na około 1000 ha. Skład chemiczny i wartość odżywcza tego warzywa są podobne, jak u kapusty białej, a dodatkowo zawiera antocyjany nadające mu intensywnie fioletową barwę liści. Kapusta czerwona wykorzystywana jest do surówek, może być gotowana, duszona lub kiszona. Często, dzięki walorom dekoracyjnym, stanowi składnik tak zwanego bukietu warzyw.

Seler (Apium graveolens), należący do rodziny selerowatych (Apiaceae) jest rośliną znaną od tysięcy lat. Już Homer w "Odysei" (850 rok p.n.e.) wspomina o tym warzywie. Jego lecznicze właściwości znane są od czasów starożytnych. Uprawne formy pochodzą od dziko rosnącego selera błotnego, który występuje w wilgotnych rejonach w całej Europie, Azji Mniejszej, na Kaukazie i w Himalajach. Początkowo traktowano go jako lek — we Francji znany od IX wieku. W 1600 r. opisali go botanicy włoscy i szwajcarscy. Ulepszany przez hodowców stawał się coraz popularniejszym warzywem. Do Ameryki zawieźli go koloniści w 1806 roku. Obecnie seler jest znany i ceniony, a w uprawie znajdują się już trzy jego formy.

Chociaż Dania należy do mniej ważnych producentów owoców w Unii Europejskiej, tradycje sadownicze są jednak w tym kraju długie. Jabłko w języku duńskim to abild, a słowo Abildgrde oznaczające sad pojawiło się w piśmiennictwie tego kraju już w 1241 roku. Obecnie najważniejszy rejon produkcji sadowniczej w Danii to wyspa Funen, gdzie klimat jest nieco cieplejszy niż w pozostałych rejonach kraju. Podstawowymi produktami sadowniczymi są jabłka, gruszki, a także owoce miękkie (tab. 1). Duńscy sadownicy (oraz producenci warzyw) są dobrze zorganizowani — 50% warzyw i owoców sprzedaje się za pośrednictwem organizacji producenckich. Do takich grup należy ponad 40% sadowników. Przy okazji kongresu Prognosfruit 2005 w Danii miałem okazję zwiedzić jedno z największych gospodarstw sadowniczych w tym kraju.

Czechy, z towarową produkcją 2000 ton gruszek, są ich najmniejszym producentem w Europie. Na uwagę zasługuje jednak duża liczba odmian grusz, jakie w ostatnich latach udało się wyhodować w tym kraju. Większa ich część spełnia wymagania stawiane odmianom polecanym do produkcji towarowej. Poniżej przedstawiam nowe odmiany, uporządkowane zgodnie z porą ich dojrzewania w sadzie.