drzewa ozdobne

Czereśnia ptasia (Prunus avium) w gwarze ludowej bywa też nazywana trześnią. Jej zasięg występowania obejmuje północno-zachodnią Afrykę, Azję Południowo-Zachodnią oraz Europę z wyjątkiem rejonów północno-wschodnich. W Polsce ma północną granicę zasięgu, rośnie na południu w mieszanych lasach liściastych, najczęściej grądowych, buczynach nawapiennych oraz w sudeckiej buczynie storczykowej w rejonach górskich. Na niżu spotykana jest bardzo rzadko.

Założone w 1964 r. w Stanach Zjednoczonych Stowarzyszenie Arborystów Miejskich (Society of Municipal Arborists – SMA) zajmuje się szeroko pojętą tematyką drzew w miastach. Od 1996 r. (w tym roku przypada więc 20 lat) publikuje corocznie m.in. wyniki konkursu na najlepsze drzewo do warunków miejskich (pod uwagę brane są walory dekoracyjne oraz odporność m.in. na zasolenie, zapylenie, ubicie podłoża i suszę glebową).

Sosna pospolita ‘Pelczar’ (Kałuziński 2014) została wyselekcjonowana z „czarciej miotły” znalezionej w 2008 r. na sośnie pospolitej (Pinus sylvestris).

W dorocznym konkursie Plant Raisers’ Award Królewski Instytut Ogrodnictwa Nowej Zelandii (Royal New Zealand Institute of Horticulture – RNZIH) nagradza hodowców nowych odmian roślin ozdobnych za wybitne osiągnięcia dla ogrodnictwa. Laureatem w 2014 roku został Vance James Hooper, a wyróżniono w ten sposób jego magnolie – ‘Genie’ oraz ‘Cleopatra’.

Zwiedzając ogród botaniczny w Hanowerze w Niemczech, zwróciłem uwagę na wyjątkowo oryginalny okaz buka, oznaczony jako Fagus sylvatica f. suentelensis.

Szrotówek, kilkumilimetrowy motyl o ładnych pasiastych skrzydłach, odpowiada za fatalny wygląd liści kasztanowca. Ale nie jest w stanie osłabić go na tyle, żeby usechł i obumarł. Problemy z kasztanowcami wynikają z faktu, że drzewa te, sprowadzone do Europy przez Jana Sobieskiego, nie rosną w naturalnych warunkach i źle znoszą suszę.

To pochodzące z Japonii drzewo jest podobne do grujecznika japońskiego (Cercidiphyllum japonicum) i także warte uwagi. Dekoracyjne u tego gatunku są młode liście, które w kwietniu są czerwonofioletowe (fot. 1), natomiast jesienią przebarwiają się na żółto, czerwono i pomarańczowo i co charakterystyczne, wydzielają intensywny owocowy zapach.

Wiązowiec zachodni (Celtis occidentalis L.) nie jest u nas drzewem często uprawianym, dlatego pozostaje mało znany. Widujemy go czasami w starych parkach, ogrodach botanicznych i arboretach. W rodzimych szkółkach jest rozmnażany sporadycznie, więc trudno go nabyć. Zasługuje na zdecydowanie większą uwagę ze względu na duże walory ozdobne. Gatunek ten jest wytrzymały na suszę i tolerancyjny wobec gleby oraz odporny na naczyniową chorobę wiązów (zwaną holenderską). W naszym kraju dotychczas nie zauważono jego szkodników.

Żywe choinki świąteczne nie są już traktowane jako produkty nieekologiczne, gdyż czasy, w których pozyskiwano je z lasów, minęły. Większość bożonarodzeniowych drzewek pochodzi obecnie ze specjalistycznych plantacji. Wyprodukowanie dobrej jakości choinki nie jest jednak tak proste, jak mogłoby się wydawać. Klienci chcą, aby drzewka były proste, gęste i miały równo rozłożone gałęzie. Jak uzyskuje się takie rośliny, miałem okazję przyjrzeć się w Danii, kraju, który był pionierem w zakładaniu komercyjnych plantacji choinek w Europie.

Odmiana ‘Dr Barański’ świerka pospolitego (Picea abies) została znaleziona w 1975 r. w Górach Świętokrzyskich u podnóża rezerwatu Świnia Góra przez dr. inż. Stanisława Barańskiego (był leśnikiem, przyrodnikiem i wieloletnim Nadleśniczym Nadleśnictwa Bliżyn) i nazwana na jego cześć.