Rodzaj cedr obejmuje obecnie dwa zimozielone gatunki: cedr libański – występujący w naturze w górzystych rejonach Afryki Północnej i Azji Mniejszej oraz cedr himalajski, pochodzący z Himalajów. Pierwszy z nich osiąga na stanowiskach naturalnych wysokość 25-30 m. Igły (o długości 1,5-3 cm) są ciemnozielone z delikatnym nalotem woskowym, na krótkopędach zebrane są w pęczki po 30–40. Szyszki są jajowate, stojące na gałęziach. Do uprawy w polskich warunkach można polecić jego odmiany: Atlantica Aurea’, ‘Glauca’, 'Glauca Pendula’.
Odmiana 'Glauca’ cedru libańskiego fot. A. Marosz Cedr libański 'Glauca Pendula’ fot. A. MaroszCedr himalajski jest drzewem o potężniejszych rozmiarach, w ojczyźnie dorastającym do wysokości 40–50 m, i pniu o obwodzie ponad 4 m. Igły są stalowozielone, na krótkopędach zebrane w pęczki po 30, dłuższe niż u cedru libańskiego. Szyszki są owalne, siedzące na gałązkach. Do najbardziej polecanych odmian cedru himalajskiego, które sprawią najmniej kłopotu w uprawie, należą: ‘Eisregen’, ‘Feelin Blue’, ‘Golden Horizon’ i – najbardziej znana – ‘Karl Fuchs’.
Więcej informacji o tym atrakcyjnym drzewie można przeczytać w artykule dr. inż. Adama Marosza pt. Cedr, zamieszczonym w „Szkółkarstwie” 6/2019.
