Większość gatunków i odmian wiśni sadzonych u nas na terenach zieleni pochodzi z Chin, Japonii oraz Korei. Powszechnie nazywane są wiśniami japońskimi (Prunus incisa, P. sargentii, P. serrulata, P. subhirtella, P. x yedoensis).
Drzewa i krzewy należące do tej grupy nie mają dużych wymagań glebowych. Lubią miejsca słoneczne, a gleby ciepłe oraz przepuszczalne. W zależności od gatunku różnie reagują na niską temperaturę. Ważne jest zatem zabezpieczenie bryły korzeniowej wiśni w pierwszym roku uprawy w szkółce; w starszym wieku są bardziej wytrzymałe na mróz.
– Prunus nipponica 'Brillant’ – odmiana od niedawna uprawiana w Szkółkach Kórnickich. Jest to niewysokie drzewo o kulistej koronie. Jego ozdobą są pojedyncze, różowe kwiaty skupione po 2-4 w małych gronach. Kwitnie w końcu kwietnia lub w maju. – Prunus serrulata 'Amanogawa’ (patrz też str. 9 – red.). To drzewo o oryginalnej, wąskiej, kolumnowej koronie, bez wyraźnego pnia. Kwitnie na początku maja – różowe kwiaty są liczne, półpełne i duże (średnica do 5 cm). Należy do najcenniejszych, najbardziej ozdobnych wiśni i zasługuje na rozpowszechnienie. Najlepiej prezentuje się posadzona pojedynczo na trawniku. Rozmnażana jest przez szczepienie lub okulizację na czereśni ptasiej. – Prunus serrulata 'K a n z a n’. Należy do odmian silnie rosnących, o szerokiej koronie. Jest to jedna z najczęściej uprawianych w parkach wiśni, niezwykle efektowna w okresie kwitnienia. Pełne, różowe kwiaty zwisają na długich szypułkach (fot. na str. 8). Odmiana ta jest stosunkowo odporna na niską temperaturę. Najczęściej szczepi się ją lub okulizuje na szyjce korzeniowej lub na pniu podkładki, ale może także być rozmnażana z sadzonek zielnych. W przypadku tej odmiany ukorzeniają się w wysokim procencie. – Prunus serrulata 'Shirofugen’. Jest to niewysokie drzewo (do 4 m wysokości) o szerokiej koronie. Kwiaty, ukazujące się po rozwinięciu się liści, są w pąkach różowe, a w pełni kwitnienia białe (fot. na str. 9). Kwitnie obficie i bardzo długo. W jesieni liście efektownie się przebarwiają. Odmiana ta jest wrażliwa na mróz, dlatego poleca się ją uprawiać tylko w Polsce zachodniej. – Prunus x yedoensis 'Shidare Yoshino’. Jest to niezwykle interesująca odmiana. Szczepiona na wysokim pniu czereśni ptasiej tworzy parasolowatą koronę o zwisających, długich pędach. Szczególnie korzystnie prezentuje się podczas kwitnienia (kwiaty jasnoróżowe) oraz jesienią, w okresie przebarwiania się liści. Jest godna polecenia do małych, przydomowych ogródków. | ||
| ROZMNAŻANIE | ||
| Odmiany wiśni najczęściej rozmnaża się wegetatywnie, przez szczepienie – wczesną wiosną (kwiecień) lub na przełomie lipca i sierpnia. Jako podkładek używa się siewek czereśni ptasiej (Prunus avium) lub antypki (Prunus mahaleb). Wczesną wiosną szczepi się na stosunek lub w sarnią nóżkę. W lecie powszechnie praktykowana jest okulizacja. Wykonuje się ją śpiącym oczkiem w literę ”T” lub metodą chip budding. Niektóre wiśnie ozdobne (jak w. piłkowana 'Kanzan’) można rozmnażać za pomocą sadzonek zielnych, które należy ścinać pod koniec czerwca i ukorzeniać w szklarni lub tunelu foliowym, w pojemnikach. Wskazane jest użycie substancji stymulujących ten proces. Najskuteczniejszy okazał się kwas Beta-indolilomasłowy (IBA) o stężeniu 0,2% lub 0,5%, który zawarty jest np. w preparacie Seradix 1. Najlepsze podłoże do sadzonkowania wiśni to mieszanina torfu z piaskiem (2:1) lub perlitu z torfem (2:1). Zalecana podczas ukorzeniania temperatura wynosi około 22°C. W optymalnych warunkach sadzonki ukorzeniają się w wysokim procencie (do 90%), po 3-8 tygodniach. Przez zimę rośliny należy pozostawić w doniczkach, w których były ukorzeniane, a dopiero wiosną wysadzić do większych pojemników. Gatunki i odmiany wiśni rozmnażane z sadzonek zielnych są gotowe do sprzedaży w drugim roku produkcji, natomiast formy szczepione uprawia się w szkółce dłużej – od 3 do 5 lat. | ||
