Dopiero od kiedy odkryto pstrolistną odmianę mięty wonnej (Mentha suaveolens, syn. M. rotundifolia), zaczęto ten gatunek uprawiać dla celów zdobniczych. Znajduje ona zastosowanie jako "wypełniacz" albo tak zwana roślina strukturalna. Innymi słowy, służy do tworzenia tła dla innych roślin o ozdobnych kwiatach, w skrzynkach balkonowych, wiszących doniczkach i dużych pojemnikach tarasowych.
 |
Mięta wonna jest byliną pochodzącą z południowej Europy. Jej biało obrzeżona odmiana 'Variegata’ ma liście lekko ząbkowane, wzniesione pędy dorastające do około 40 cm wysokości i małe, niepozorne, jasnofioletowe kwiaty. Efektownie wygląda łączona z większymi roślinami, takimi jak dalie, gazanie czy petunie. Oprócz walorów dekoracyjnych, cenny jest również silny jabłkowy zapach tej rośliny. Z tego powodu nazywana jest czasem „miętą jabłkową”.
Miętę łatwo można mnożyć z sadzonek pędowych od stycznia do marca. Po przesadzeniu ukorzenionych sadzonek, po jednej, do doniczek 10–12-centymetrowych, utrzymuje się przez tydzień temperaturę 18–20°C. Następnie należy uszczknąć wierzchołki pędów i obniżyć temperaturę do 12–14°C. Rośliny te tolerują również chłodniejszą uprawę, ale na zewnątrz raczej nie mogą u nas zimować. Wymagają pełnego oświetlenia. Dobrze rosną w podłożu o pH 5–6 z dodatkiem gliny. W czasie wegetacji zaleca się zasilać miętę co tydzień wodnym roztworem mieszanki nawozowej o stężeniu 0,1–0,2%. Produkcja materiału handlowego trwa od 2,5 do 4 miesięcy.
Pojemnik z miętą może być umieszczany zarówno w miejscach o pełnym nasłonecznieniu, jak i w półcieniu. Zbyt obficie nawożona staje się ekspansywna zagłuszając delikatniejsze gatunki. Roślina ta nie ma szczególnych wymagań co do podlewania.
W warunkach nadmiernej wilgotności powietrza atakowana jest przez szarą pleśń. Ze szkodników mogą być uciążliwe mszyce i mączlik.
